martes, 14 de enero de 2014

Daţi-mi un trup, voi munţilor - Dadme un cuerpo, oh montes !!


 





Numai pe tine te am, trecătorul meu trup,
şi totuşi
flori albe şi roşii eu nu-ţi pun pe frunte şi-n plete,
căci lutul tău slab
mi-e prea strâmt pentru straşnicul suflet
ce-l port.

Daţi-mi un trup,
voi munţilor,
mărilor,
daţi-mi alt trup să-mi descarc nebunia
în plin!
Pământule larg, fii trunchiul meu,
fii pieptul acestei năprasnice inimi,
prefă-te-n lăcaşul furtunilor cari mă strivesc,
fii amfora eului meu îndărătnic!
Prin cosmos
auzi-s-ar atuncea măreţii mei paşi
şi-aş apare năvalnic şi liber
cum sunt,
pământule sfânt.

Când as iubi,
mi-aş întinde spre cer toate mările
ca nişte vânjoase, sălbatice braţe fierbinţi,
spre cer,
să-l cuprind,
mijlocul să-i frâng,
să-i sărut sclipitoarele stele.

Când aş urî,
aş zdrobi sub picioarele mele de stâncă
bieţi sori
călători
şi poate-aş zâmbi.

Dar numai pe tine te am, trecătorul meu trup






Dadme un cuerpo, oh, montes

Tan sólo a ti te tengo,
transitorio cuerpo mío.

Y aun así,
no pienso adornarte de flores ni diademas,
ya que tu fragil barro
le ha quedado chico
a mi tremenda alma.

¡Dadme un cuerpo, oh montes,
dadme un cuerpo, mares,
ya otro cuerpo dadme, para que así
llegue por fin a saciar
y vaciar
ese incontenible y loco afán!

Sé mi tronco, ancho planeta,
sé el pecho de este exaltado corazón,
hazte el nido de esas tormentas que me hostigan,
¡hazte el ánfora de mi obstinado yo!
Si lo hicieras tronarían por el cosmos
mis gigantescos pasos,
y el orbe me vería, sacra tierra,
impetuoso y libre,
tal como soy.

Al amar,
extendería hacia el cenit mis hondas mares,
como robustos y salvajes brazos,
tratando de abarcar el cielo,
quebrando su cintura
para besar sus ígneas estrellas.

Al odiar,
aplastaria, tal vez sonriendo,
infortunados soles
errantes,
bajo mis endurecidos pies.

Mas sólo a ti te tengo, transitorio cuerpo mío

 

 

 

Lucian Blaga (1895-1961)


Poeta y dramaturgo, filósofo y ensayista,  es una de las figuras más importantes de la cultura y literatura rumanas de entre guerras. Su lírica, en sus comienzos expresionista en Poemele luminii (Las poemas de la luz, 1919), cultiva el vitalismo dionisiaco, de esencia nietzscheana, evidente en Paşii profetului (Los pasos del profeta, 1921) y está marcada por una permanente obsesión con la muerte, În marea trecere (En el gran correr, 1924) y, más tarde, por un sentimiento de añoranza (La curţile dorului.)

 
 
Traducido por Paul Abucean
 
 
 

Goală ești simplă, ca o mână de-a ta, netedă, pământeană, rotundă, transparentă, ai linii ca luna, umbre ca pomii, goală ești subțir...